Felicidá
Nun la llames,
vien sola la felicidá
a sentar xunto a ti,
que nun te sienta
alborozar
de la que arrima'l so focicu melgueru
a les tos manes,
déxala ser
contigo,
que'l to deséu
nun la afortugue
precando cuentes debíes
o a destiempu,
vien sonce y mansa,
nun la escalfories;
allega seliquino
el to pechu al so pechu
y que cutan los dos corazos
al mesmu ritmu sele y pausáu.
Si aprobez,
nun la convoques,
de llegar
siempre ye ella la qu'escueye
la ocasión y el compañeur
y casu solu de los dioses
ye'l privilexu d'arrepresala.
Queda y espera;
nunca rindas:
si vieno pa les roses
¿a qué fin nun diba venir pa ti?
Pablo Antón Marín Estrada
P.D. Hoy, cuando menos lo esperaba, alguien me hizo dibujar una sonrisa...