Felicidá

Nun la llames,

vien sola la felicidá

a sentar xunto a ti,

que nun te sienta

alborozar

de la que arrima'l so focicu melgueru

a les tos manes,

déxala ser

contigo,

que'l to deséu

nun la afortugue

precando cuentes debíes

o a destiempu,

vien sonce y mansa,

nun la escalfories;

allega seliquino

el to pechu al so pechu

y que cutan los dos corazos

al mesmu ritmu sele y pausáu.

Si aprobez,

nun la convoques,

de llegar

siempre ye ella la qu'escueye

la ocasión y el compañeur

y casu solu de los dioses

ye'l privilexu d'arrepresala.

Queda y espera;

nunca rindas:

si vieno pa les roses

¿a qué fin nun diba venir pa ti?

Pablo Antón Marín Estrada

P.D. Hoy, cuando menos lo esperaba, alguien me hizo dibujar una sonrisa...